<  back to blog posts

Sep
23

Geert op cruise

september 2020

Cruisen. Onze veilige keuze is een boeiende keuze.

Geert op cruise

2020 is getekend door corona. De hele reissector ligt op zijn gat. Op de kaart
kleuren alle landen geel en rood. Groen is zeldzaam. Een beetje gefrustreerd besluit ik dan maar om een cruise te boeken. Niet de fancy Ponant, die gewoonweg fantastisch is, maar een groot schip. MSC’s nieuwste, nl. de MSC Grandiosa. Best wel spannend, want dit is niet het type reis dat ik normaal gezien onderneem. Maar het laat het me nu toch toe om verschillende bestemmingen die ik nog niet ken te ontdekken.

Ervaringen op het schip

Ons vertrek is voorzien in Genua. Hier rijden we met de wagen naartoe. Deze beslissing nemen we om ‘binnen’ onze bubbel te blijven en geen vervelende overstap te moeten maken. Na een eerste coronatest 72 uur voor afvaart, trakteert men ons bij aankomst op de boot meteen op een nieuwe test. Gelukkig negatief. We mogen aan boord. Van aankomst tot vertrek staat de hele crew ter beschikking. Deze mensen zijn stuk voor stuk hospitality professionals. Altijd goedgezind, altijd klaar om te luisteren en leuke ervaringen met je te delen.

De keuken (of beter gezegd keukens) is perfect afgestemd op het gevarieerde publiek. Een lekker ontbijtbuffetje of roomservice… het kan allemaal. ’s Middags is er het à la carte restaurant Purple Crab met een ruime keuze voorgerechten, hoofdgerechten en desserts.

Hoewel er ’s avonds een vast plaatsje voor je gereserveerd is in 1 van de hoofdrestaurants, kozen wij ervoor om onze horizon te verruimen en om de avond één van de specialiteitenrestaurants te proberen.

In het Hola Tapasrestaurant genieten we van lekkere tapas en een typisch stukje vlees. Het Japanse sushirestaurant overtreft onze verwachtingen. Na de lekkere misosoep volgt een heerlijke schotel sushi. Over de bijhorende dranken moet je je ook al geen zorgen maken. Want met het premium plus drankenpakket, bestel je gewoon alle drankjes per glas van de kaart. Heerlijke warme en koude sake om de gerechten te complementeren… Ze gaan er goed in.

We schuiven ook aan tafel in het NY-stijl steakhouse en we eindigen onze cruise in de Bistro met overheerlijke Franse gerechten zoals escargots, ajuinsoep, tartaar of zelfs een stukje kalfslever. Aan een dessert zijn we nooit toegekomen… Culinair is deze reis alvast geslaagd.

Overigens, de eerste dag aan boord hebben we ons zo geamuseerd dat we eigenlijk vergeten waren om te gaan eten. We hebben dan om 23 u. nog roomservice besteld om niet met een lege maag naar bed te moeten. Moet kunnen, toch?

Ervaringen naast het schip

Hoewel je het schip perfect als een 5-sterren hotel kan omschrijven met alle mogelijke voorzieningen zoals een gym, waterglijbanen, bars en tal van activiteiten waar je geen tijd voor hebt, en je dus helemaal niet van boord moet voor een luxe vakantiegevoel, willen wij toch ook wat couleur locale opsnuiven. Om de veiligheid te garanderen, zijn enkel excursies toegestaan onder strikte begeleiding van MSC. Alvorens onze cruise te starten, bezoeken we ’s ochtends nog even op eigen houtje het geromantiseerde stadje Portofino. Wat een leuke ervaring is het om dit stadje om 7.30u stilaan te zien ontwaken. En er zoals de inwoners te genieten van een wandeling en een Italiaans ontbijt met koffie en koeken.

Onze eerste stop met de boot is Civitavecchia. Van hieruit bezoeken we het barokke Rome en Vaticaanstad. Omdat het mijn eerste keer in Rome is, kiezen we voor een algemene tour, zonder teveel inside-bezoeken. Zo krijg je meteen een goede indruk van de stad. Wel jammer dat we geen vrije tijd krijgen om zelf een terrasje te doen, maar begrip: het heeft geen zin risico’s te nemen.

In Napels gaan we opnieuw van boord om de oude stad Pompei te ontdekken. Ook weer in gesloten groep. Een openbaring! Lijkt wel een China-ervaring. Je moet een stukje rijden om in het verloren stadje te arriveren. Maar dat krijgt dan wel meteen je volle aandacht. De goede gids en het totale gebrek aan toeristen (ik denk dat er in totaal nog geen 200 toeristen waren), bezorgden ons een hele toffe en leerrijke dag.

Met tegenzin gaat mijn reisgezel mee op stadswandeling door Palermo. Ze is daar immers al eens een week geweest met een studievriendin. Groot haar verbazing om te ontdekken dat ze nu, op een halve dag, veel meer bouwwerken en cultuur te zien krijgt dan in die week met vrienden. De typische Siciliaanse gerechten zoals Cannoli en granita vallen ons enorm in de smaak. Zelf vind ik het min of meer openluchtmuseum van versierde voertuigen de belevenis van de dag.

Onze laatste stop is Malta. Ik vind het fantastisch om Valletta opnieuw te ontdekken met Sint John’s Co-Kathedraal met z’n fantastische schilderijen van Caravaggio. Hoewel het mijn 5de of 6de bezoek aan Malta is, is het de eerste keer dat ik de kanonnen op de middag hoor afgevuurd worden. Uniek! Het bezoek aan Mdina voelt dan weer als thuiskomen. Dit stadje met zijn mooie patriciërshuizen, gezellige straatjes en rijke geschiedenis is heerlijk om te beleven zonder een overvloed aan toeristen. Want ook hier zijn ze nauwelijks te bespeuren.

Ik stel vast dat als je zin en lef hebt om te reizen en je rekening houdt met de huidige beperkingen, je fantastische ervaringen opdoet.

Coronaproof? YES!

Wat Covid-19 betreft, kunnen we zeggen dat we ons zelden safer gevoeld hebben. Dagelijks wordt bij iedereen de temperatuur genomen, alle excursies zijn georganiseerd binnen de cruisebubbel en alle lokale gidsen zijn getest 2 uur voor ze met ons op stap mogen. En ja, op de voorlaatste dag nog een korte swipe, zodat je een attestje mee naar huis kan nemen.

Wie doet beter?

<  back to blog posts

Aug
14

An en Sacha in Parijs

augustus 2020

Kunnen we naar de lichtstad?
Yes, we can!

Een tripje met de wagen naar Parijs in deze tijden van Corona? We twijfelden eerlijk gezegd. Is de code nu oranje of rood en moeten we dan in quarantaine bij terugkeer? Even checken op de website van buitenlandse zaken mwa … het kan eigenlijk wel.
Het zal anders zijn dan anders. Mondmasker op en afstand houden, maar goed. De à l’improviste ontmoetingen aan de toog van een bar tabac of een laat diner in een volgepakte bistro zullen voor een andere keer zijn. En de verplaatsingen dan? Zien we de metro wel zitten? Gaat wandelen niet te ver zijn? Als we nu eens de fietsen in de koffer steken? Fietsen in Parijs op een zonnige zomerdag, we hebben een plan!

Parijs in augustus

Parijs in augustus is sowieso rustiger dan in pakweg december of maart. Parijs zonder Aziatische reizigers of Amerikaanse lovebirds op hun honeymoon, ‘t is raar. Maar wel aangenaam raar. Uiteraard is er nog genoeg volk op straat. Parijs is Alken niet. Maar het is rustig op plaatsen waar het anders druk is en je kan al eens een foto nemen zonder dat er een medemens in de weg loopt.

Twee dagen Parijs. Dat betekent kiezen. Omdat we op vorige trips de toeristische route van Eifeltoren, Centre Pompidou, Sacré Coeur et j’en passe al bezocht hebben, besluiten we er een culturele trip van te maken: het Louvre en Musée Rodin. De tickets hebben we vooraf geboekt, makkelijk.

De vrijdagavond komen we laat aan, maar we beslissen toch nog de fietsen uit de koffer te halen en wat door Pigalle en Montmartre te fietsen. Op en rond de Place Pigalle en de Moulin Rouge is het alsof corona niet bestaat. Groepjes feestvierders op de middenberm van de grote boulevards, veel gitaren, flessen wijn en Gauloises (die verzin ik even, want dat klinkt toch meer parisien dan Marlboro), maar weinig mondmaskers. Die worden hier bij voorkeur aan één oor gehangen of onder de kin gedragen. Verder fietsen dan maar. De Butte Montmartre op, in het kleinste versnellinkje en toch moeten afstappen. Montmartre is sfeervol als altijd, zeker in de schemer. Café’s, terrasjes, schilders die hun onverkochte tableaus opkramen en luid hun dag bespreken met de kameraden die al achter een wijntje zitten. Verder nog wat toeristen zoals wij, toch maar weer eens op weg naar de Sacré Coeur en de trappen voor het magnifique uitzicht over de stad.

Oeps, te laat…

Op zaterdag slagen we erin met onze voorgeboekte tickets met tijdsslot, te laat aan te komen aan het Louvre. We mogen niet in de file wachten om binnen te gaan, maar worden via een zij-ingang binnengeloodst. Ok, geen klachten! En dan keuzestress… Het oude Egypte? Italiaanse meesters? Duitse Renaissance? We prikken “Tussen de Tigris en de Eufraat en daar in de buurt”. We bezoeken de collecties Oudheden uit het Midden-Oosten en ontdekken dat er op Assyrische kleitabletten van duizenden jaren oud evenzeer geklaagd wordt over leveringen en facturen die niet kloppen, net als vandaag. De afdeling Islamitische kunst bevindt zich zeer passend buiten, onder een open bedoeïnen-achtige tent. We kijken even van ver naar de Mona Lisa maar we wagen ons niet tussen het volk. Als mijn reisgezel zomaar drie Da Vinci’s op rij voorbij sloft, is het tijd om de buitenlucht weer op te zoeken maar niet alvorens eerst even de Nikè van Samotrace, het mooiste beeld ooit gebeeldhouwd, te bewonderen. De gevleugelde godin staat al 22 eeuwen met haar nat kleed in de wind. Geef haar nu eindelijk eens een warme peignoir s’il vous plaît.

Even verpozen en verder fietsen…

Na een broodje en een tukje op het gras voor het Louvre, stappen we weer de fiets op richting Musée Rodin. Mijn 13 jarige reisgezel wordt wat giechelig bij het beeld van “Balzac” en “Le Penseur, zit die niet gewoon op de WC?” maar ziet dan toch de charme van Rodin, als ze voor het meesterwerk “De Kus” staat. Wie kust wie eigenlijk? We geraken er niet uit maar denken dat de vrouw het initiatief neemt. Girl power, Monsieur… Gniffelend gaan we in de prachtige tuin zitten met koffie en macarons. Even de maskers af. 

Weer de fiets op, langs de Notre Dame waar we 3 dagen voor de brand nog een kaarsje gebrand hebben. We laten de rommelmarkt links liggen en rijden richting L’Institut du Monde Arabe in het Quartier Latin. De gevel van dit gebouw uit de jaren 80 is opgebouwd uit prisma’s die afhankelijk van de stand van de zon meer of minder openstaan en zo de temperatuur van het gebouw binnen regelen. Indrukwekkend om te zien. Wel jammer dat er altijd minstens één van de prisma’s stuk is. Zou dit opzettelijk zijn en de onenigheid in de Arabische wereld symboliseren of beeld ik me dat in?

’s Avonds eten we een afhaalburger op La Défense. Op de heenweg passeren we een man die luid en boos aan het telefoneren is. We moeten lachen om zijn gebaren. We zien de Arche de la Défense en de gekke fonteinen, krijgen een leuke opmerking van een Parisien en halen onze burgers. We fietsen terug en eindigen op een bankje onder een boom, dichtbij de nog steeds bellende man. We eten, praten wat over de voorbije dag, zien het donker worden en besluiten te vertrekken. We laten de nog steeds woest bellende man achter en snappen nog altijd niks van zijn ergernis.

Mooi liedje uit

’s Anderendaags fietsen we met dichtgeknepen billen over de Place de l’Etoile en de Champs-Elysées, onderweg naar een nieuw avontuur. Het liedje van Joe Dassin maalt door ons hoofd “Au soleil, sous la pluie, à midi ou à minuit, Il y a tout ce que vous voulez aux Champs-Elysées“. Flink overdreven van Joe. Als even later mijn medereiziger een platte band krijgt en er nergens in de buurt een fietswinkel te bespeuren valt, en al helemaal geen die open is op zondag, moeten we er de brui aan geven. Terug de auto ophalen en de fietsen de koffer in. Gaan we nog naar een volgend museum of gewoon naar huis? Naar huis dan maar. Ach Parijs, binnenkort komen we nog eens terug en dan zeker terug met onze fiets.

<  back to blog posts

Jul
13

Magali in Eindhoven

juli 2020

Staycation… de trend van 2020. Helaas & tot vervelens toe. Corona heeft ons verplicht om op ontdekking te gaan in onze eigen achtertuin. Maar zeg nu zelf, na een paar maanden heb je het met de tour van de wandelwegen door de lokale velden en beemden toch een beetje gehad. En dan begint het weer te kriebelen. Je wil andere landen en culturen ontdekken. Proeven van hun gewoontes en lokale lekkernijen… Begin juli is het eindelijk zover: samen met mijn zussen en vader trek ik op uitstap naar Eindhoven. Een uurtje rijden en we staan in ‘het buitenland’. Na zoveel maanden de Belgische grens oversteken, voelt zelfs een tikkeltje speciaal. Eindhoven here we are!

Er is meer dan de luchthaven

Persoonlijk kende ik Eindhoven enkel en alleen van zijn luchthaven. Nu blijkt dat deze stad zoveel meer te bieden heeft. Het is een bruisende stad wiens recente geschiedenis werd gekleurd door 2 grote bedrijven: Philips & DAF. In de stad vind je overal verwijzingen terug naar Philips en de gloeilampen die ruim 125 jaar geleden voor het eerst in Eindhoven werden geproduceerd. Klinkende namen als Lichtplein, Lichtstraat, Lichttoren… sieren de straatbordjes.

We logeren in het Inntel Hotels Art Eindhoven. Dit artistieke 4-sterren hotel heeft een industrieel karakter en bevindt zich gedeeltelijk in de Philipsfabriek Lichttoren. Iedere kamer is anders in het hotel. Smaken verschillen en met wat geluk krijg je er eentje naar jouw smaak. Het hotel is geen standaardhotel en biedt zo ook enkele leuke extraatjes aan. Zo reserveerden wij een extra verjaardagspakket voor mijn zus. Haar kamer werd versierd met slingers, ballonnen en vlagjes en op de spiegel stond ‘Happy birthday’ geschreven. Leuke verrassing, zelfs als je 50 wordt!

Blob, Bubble & Happiness

We trekken de stad in. Het eerste WOW-gevoel overvalt ons bij het zien van het futuristische pand waarin de winkel ‘Sissy-Boy’ is gevestigd: De Blob, wat staat voor ‘Binary Large Object’. Onmogelijk om niet binnen te gaan en rond te snuisteren tussen de leuke spullen in dit geweldig kader. De eerste aankopen zijn een feit. Trouwens, iets verderop aan het 18 Septemberplein is er nog een mini-Blob, nl. De Bubble.

Zoveel toffe zaken voor een lunch in een tof kader met een speciale kaart. Wij eten een hapje op het terras van ‘The Happiness Café’ op de Emmasingel. Ja, hier word ik inderdaad blij van: een lekkere lunch op een gezellig terras in het zonnetje. Wij zijn klaar om verder door de levendige stad te kuieren.

Philips

Een stad is meer dan shoppen alleen. Als je Eindhoven bezoekt, moet je gewoon langsgaan in het Philips Museum. Je ontdekt er de geschiedenis van Philips die teruggaat tot 1891. De twee broers Gerard & Anton Philips starten hier met de productie van gloeilampen, maar hun ambitie is niet te stoppen. Je vindt ongetwijfeld het bewijs daarvan in je eigen keuken, woonkamer of badkamer. Philips heeft tal van uitvindingen op zijn naam staan maar wat mij vooral is bijgebleven, zijn de vooruitstrevende goede sociale voorzieningen voor het personeel. Zeker in die tijd geen evidentie. Wij vinden het een must-see!

Wist je dat… PSV, de voetbalclub uit Eindhoven, werd opgericht als sportvereniging van en voor de Philips-medewerkers? PSV = Philips Sport Vereniging. Dus wat begon als een ploegje voor collega’s is uitgegroeid tot één van de topclubs van Nederland. Je kan het PSV-stadium overigens ook bezoeken.

Dinner in Motion

De start van het avondprogramma: een aperitiefje in Grand Café Restaurant Usine. Met bitterballen. Uiteraard. Verplicht bij ieder bezoek aan Nederland. Usine? Ja, ooit testte men hier gloeilampen. Philips is nooit ver weg in Eindhoven.

En dan, de reden waarom wij kozen voor Eindhoven: Dinner in Motion. Mijn zus wilde een leuk restaurant, iets speciaal, lekker, nieuw, memorabel… om haar 50ste verjaardag te vieren met ons. Dinner in Motion is niet zomaar een restaurant. Het is een totaalconcept. Een show. Een spektakel. Een culinaire beleving in een 360-graden theater. Ieder gerecht gaat gepaard met aangepaste projecties in de volledige ruimte en zelfs op tafel. Ik verzeker je dat er niet veel gebabbeld wordt, want iedereen kijkt vol verwondering rond en geniet van de verfijnde culinaire beleving van de zes gangen. Aan werkelijk ieder detail is gedacht. Een memorabel diner? WOW! Opzet geslaagd!

DAF

Eindhoven is meer dan Philips alleen. Ook DAF zag hier het daglicht met de broers Hub en Wim van Doorne. Wat begon als Van Doorne’s Aanhangwagenfabriek in 1932 groeide uit tot Van Doorne’s Automobielfabriek. Het DAF Museum geeft een interessant overzicht langs het historische erfgoed van dit merk: van de aanhangwagens en opleggers, tot de trucks, bussen en legervoertuigen. Ook als je geen automobielfreak bent, is het een boeiende collectie. Leuk is dat de opzichters in het museum veelal voormalige werknemers zijn van DAF. Ze zijn erg fier op ‘hun’ bedrijf en delen graag fijne anekdotes. Ze wezen ons ook op dit grappig item in het museum (zie foto hieronder). Het bedrijf gelegen naast dat van DAF klaagde de houding van de DAF-werknemers aan. #metoo avant la lettre…

Strijp

Strijp-S was voorheen bekend als de ‘verboden stad’. Met zo’n bijnaam, moet je er wel eens een kijkje gaan nemen. Deze oude Philipssite was vroeger enkel toegankelijk voor Philipsmedewerkers. Tegenwoordig heeft dit oud industrieel erfgoed een herbestemming gekregen. Je vindt er leuke restaurants, galerijen maar ook vernieuwende en creatieve bedrijven. Zo gezellig. Wij kiezen er voor pastrami bagles als lunch. Mmm. En heb je nog wat extra tijd, dan kan je nog richting Strijp T & R.

Eindhoven, je bent de moeite waard!

Ja, het was een trip zonder palmbomen en tropische stranden. En men spreekt onze taal (of toch weer niet helemaal). Maar er was zon, er was lekker eten en er viel vanalles te beleven. Wat heb je meer nodig voor een vakantiegevoel tijdens een weekendje weg? Soms moet je niet veel verder gaan dan net voorbij je eigen achtertuin.